En dan verval je ineens in je natuurlijke gedrag, waarvan je niet eens meer wist dat het je natuurlijke gedrag was.
Ziek zijn is best confronterend…
Ik was al een paar weken als een gek aan het afkloppen, want ik had ‘de griep’ nog niet gehad. En nu was het bijna lente, dus ik dacht : ‘joehoe.. ik heb het ontlopen!’
Maar niet dus…Aan het einde van de eerste paasdag kreeg ik het niet meer warm, ook niet na een douche van 40 graden en lag ik om 19 uur (nog voor de meiden) rillend op mijn bedje. Ik was op, hoofdpijn, zere keel, koorts, stuk, klaar. 2e paasdag was mijn lief thuis en heb ik de hele dag in mijn bed gelegen. Ik ben er twee keer even uit geweest ‘voor de gezelligheid’, want het was toch 2e paasdag. Achteraf gezien was het voor helemaal niemand gezellig en had ik beter in mijn bed kunnen blijven liggen ;-).
En dan ben je ziek… echt goed ziek.. want ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst echt ziek op bed heb gelegen.. Misschien één keer sinds mijn oudste dochter er is. Maar je kan het je ook niet meer permitteren. Vroeger (lees: pre-mamatijd) kon ik me helemaal overgeven aan het ziek zijn. Ik melde me ziek op mijn werk en ging cocoonen in mijn bed met een stapel films, een pot thee en een doos tissues. Nu ben ik op een hele andere manier ziek. Als ik nu ziek ben, ga ik door. Want de kids moeten wel naar school en ze moeten wel gevoederd worden. Het wordt allemaal wel beperkt tot het hoogst noodzakelijke, maar het gaat wel nog steeds door.
Ik merkte aan mezelf dat ik mezelf onmisbaar had gemaakt/gedacht. 2e paasdag lag ik op bed en kon even niets meer. Ik hoorde regelmatig de meiden roepen: ‘Waar is mama? Ik wil mama…’ Ik weet dat het zich allemaal oplost omdat papa erbij was. Maar toch ging bij mij het schuldgevoel knagen en die stemmetjes in mijn hoofd zeggen: ‘je hoort er te zijn voor je kids. Ze roepen jou! Ze hebben je nodig.’ Vleiend en beklemmend tegelijk. En dan is er best wat kracht voor nodig om je alsnog om te draaien en weer verder te gaan slapen. Je hersenen zijn van nature lui en zoeken, zeker als je ziek bent, de gemakkelijkste weg. En dat is de meest gebruikte weg. Als ik goed in mijn vel zit, dan kan ik heel goed rationaliseren en dan heeft de volgende stem de bovenhand: ’Het komt allemaal goed, je mag nu voor jezelf kiezen’ Maar deze weg gebruik ik nog niet zo lang als : ‘Je moet een goede moeder zijn, je hoort er te zijn voor je kids’. Een confronterend bewustwordingsproces.
En dan is pasen voorbij en is het weer een schooldag. Lief is naar zijn werk en ik sleep me mijn bed uit. Het ging toch nog niet zo goed als dat ik gehoopt had. Ik tol op mijn benen en ben zo slap als een vaatdoek. Ik kan alleen maar hopeloos fluisteren of snauwen tegen mijn kids. Er zit niet veel tussen. We gaan met de auto naar school, want met de fiets red ik niet. Ouders kijken me raar aan als ik zwalkend over het schoolplein heen strompel met mijn ogen half dicht en mijn dochter net op tijd in de klas heb afgeleverd. Bezorgde stemmen: ‘Gaat het?’ Nee eigenlijk niet, ik heb de griep en ik wil slapen.
En dan hoor je de volgende dag van een aantal lieve ouders: ‘Je had altijd kunnen bellen of appen hoor. Ik had met liefde je dochter even opgehaald en naar school gebracht. Een kleine moeite.’ En daar is dan mijn natuurlijke gedrag dat zich laat zien als het even niet lekker gaat.
Ik heb namelijk (nog steeds) moeite met hulp vragen. En ik wist niet hoeveel, totdat ik te horen kreeg van die lieve ouders: ‘Waarom bel je dan gewoon niet!!!’ Ja, waarom eigenlijk niet? EEEh… dat heb ik niet gedaan omdat het gewoon niet in me op was gekomen. Ik ging in survivalstand en in mijn survivalstand komt niet naar voren dat ik ook hulp kan inschakelen. Behoorlijk confronterend! Vooral omdat ik andere mensen regelmatig zeg dat het oke is om hulp te vragen. En dat vind ik zelf ook! Maar waarschijnlijk zeg ik dat wel heel leuk, maar zit het er gewoon nog niet in bij mij.
Sterk zijn en onafhankelijkheid zijn, zijn mooie eigenschappen, maar over het schoolplein heen strompelen omdat het niet in je opkomt om hulp in te schakelen is gewoon niet handig.
Je hebt nu gelezen hoe het werkt, de stemmetjes en het ingesleten gedragspatroon. Heb jij ook van die hardnekkige stemmetjes en ingesleten gedragspatronen en wil je daar vanaf? Ik kan je erbij helpen. En wie kan je daar beter bij helpen dan een ervaringsdeskundige.
Wil je meer weten? Je kunt me altijd bellen (06-18915107) of mailen.
Hartelijke groet,
Denise
Meer informatie over individuele coachtrajecten, klik hier.
