Van de week kwam er een ouder naar me toe op het schoolplein met rode wangen. Ze vertelde me dat haar spruit niet naast een ander kindje wilde zitten. 'Waarom dan niet?' had ze aan haar kind gevraagd. 'Omdat hij stinkt', was het keiharde antwoord.
Ja… heel eerlijk, recht door zee en duidelijk. Maar dat hoor je niet te zeggen. Dus wij als ouders roepen meteen: 'Nee, dat zeg je niet! Dat mag je niet zeggen…' En kijken ondertussen beschaamd om ons heen of niemand het gehoord heeft. Want het hoort niet.
Even zwart/wit: We geven de boodschap aan onze kids dat je jezelf niet mag uitspreken. Je mag jouw waarheid niet zeggen. Je mag niet zeggen wat je denkt. Dat is niet goed.
Een aantal jaar later betalen we kapitalen om (weer opnieuw) te leren onszelf uit te spreken. We gaan op feedback cursus en leren heel voorzichtig te vertellen wat we er eigenlijk van vinden op een juiste manier.
Als we klein zijn leren we feedback geven af door onze omgeving. Er is geleerd dat je andere niet mag kwetsen, dat je voorzichtig moet zijn, dat je de juiste bewoording moet kiezen. Allemaal zware regels waar feedback aan moet voldoen. En dat is zo spannend dat veel mensen er dan voor kiezen het dan maar niet te doen.
Je gaat de verbale confrontatie dus niet aan. Maar bedenk dat communicatie maar voor 5 % uit gesproken woord bestaat en voor 95% uit lichaamstaal enz. Wat denk je wat er gebeurd? Die ander heeft echt heel goed door dat er IETS is, maar weet niet wat, omdat het niet wordt uitgesproken. Ondertussen loopt de spanning op.
Als een kindje tegen een ander kindje zegt: ik wil niet naast je zitten want je stinkt. Dat is kanonhard, maar wel meteen duidelijk. Het is open.
In plaats van zeggen: dat mag je niet zeggen! Kun je beter investeren in het leren aan kinderen hoe ze het op een goede manier kunnen zeggen.
Dus in plaats van: 'Ik wil niet naast dat kindje zitten want hij stinkt!', 'Ik wil graag ergens anders zitten want ik vind het kindje vreemd ruiken.'
En dan, wat kunnen we er aan doen? Wie weet is het wel een prachtige ingang om te gaan praten over verschillen tussen mensen.
En ja, de waarheid is soms hard. Daar is soms niets aan te veranderen. Wat je wel kunt veranderen is de manier waarop je de waarheid brengt.
Maak het bespreekbaar, alleen dan kan er wat mee gedaan worden. Leer dat ook aan de kinderen. En dan is het aan de volwassenen ze te leren het op een juiste manier te zeggen en een oplossing te vinden in plaats het weg te stoppen en het er niet over te hebben.
Ik hoor graag van je of je iets hebt gehad aan dit artikel.
Hartelijke groet,
Denise
PS Wil je reageren? Stuur dan je reactie naar info@roskencoaching.nl.
Meer informatie over individuele coachtrajecten, klik hier.
